اگر دوست دارید عکس های زیبایی را تماشا کنید روی ادامه کلیک کنید هر هفته منتظر عکس های ما باشید و برای اطلاع از ان در وبلایگ ما مشترک شوید تا باهم بیشتر در تمام زمینه ها همکاری کنیم ادامه مطلب...

الگوى کمالات بانوان

میلاد پاره ى پیامبر در سال 35 عام الفیل یعنى پنج سال قبل از بعثت و بنا به قولى در سال 41 عام الفیل و بنا به روایت امام باقر (ع) پنج سال بعد از بعثت، [ کشف الغمّه ى اربلى، ج 1، ص 449] خداوند مقدّر فرمود که از پیامبر عظیم الشأن اسلام (ص) و خدیجه ى کبرى (س) دخترى تولد یابد که الگوى کمالات بانوان در قرآن گردد.

شیخ مفید (ره) در روضةالواعظین مى نویسد: چون خدیجه به فاطمه حامله شد حضرت رسول (ص) فرمودند: اى خدیجه، جبرئیل مرا خبر داد که این فرزند دخترى است فاطمه نام که وى را نسلى باشد پاکیزه و بابرکت و خجسته. و چون ولادتش نزدیک شد، ناگاه چهار زن بر وى ظاهر شدند. یکى از آنان گفت: ما را خدا فرستاده است، ما خواهران توایم. من ساره ام و این دیگر مریم و سوم خواهر موسى و چهارم آسیه زن فرعون.

فاطمه متولد شد و با پرتو نور خود خانه را منوّر ساخت.

دیگر زنان نیز تهنیت گفتند. خدیجه فاطمه را شاد و خندان بگرفت و رسول اکرم (ص) او را فاطمه نامیدند. و کنیه اش امّ محمّد و لقبش راضیه و مرضیه و زکیه و بتول و زهراست. و پیامبر (ص) درباره اش فرمودند: «فاطِمَةُ بَضْعَةٌ مِنّى» [روضة الشهداء ملاحسین کاشفى، صص 117- 118.] (فاطمه پاره اى از من است).

دلت را با پند زنده نما (20) قلب انسان مى میرد، دل انسان سنگ مى شود، هر چند صاحبش زنده باشد، نفس بکشد، بخورد، بخوابد، راه برود.

اما دلش مرده است.

آنچه دل را نیز حیات مى دهد و زنده نگه مى دارد، موعظه است، پند و اندرز پیاپى است.

قرآن خود را موعظه و پند و اندرز معرفى مى کند(21).

قرآن زیباترین موعظه است قرآن والاترین و بلندترین اندرزهاست، انس با قرآن، توجه به قرآن و خواندن آیاتى از آن - بخصوص اگر با تفکر همراه باشد - زنگار از دل مى زداید و آثارى شگرف از طراوت و زندگى برجاى مى گذارد.

خواندن آیات قرآن خود ارزش است و صواب زیادى براى آن ذکر شده است اما آنچه از درجه اهمیت بیشترى برخوردار است، مفاهیم کلمات الهى است.

این کلمات گنج هایى از حقیقت در خود دارند که بدون تدبر و تأمل در روح آدمى رسوخ نمى کنند.

اما اگر خواندن قرآن با تفکر و تدبر همراه شد در عمق جان نشسته و دل را زندگى مى بخشد تا آنجا که انسان را تبلور خلیفة اللهى مى نماید.

التزام به خواندن قرآن حتى یک آیه در روز! همراه با تفکر و تعمق در معنا، آرام آرام و گاه پرشتاب و سریع، اثر جان بخش خویش را ظاهر مى نماید.

معمارى دل

فرزندم قلبت را با موعظه زنده گردان و با زهد بمیران (22).

خدایا! این چه ترکیبى است که على آورده؟ قلب را زنده کنم یا بمیرانم؟! زندگى و مرگ نقیض همند، چگونه دلم را مخاطب هر دو کنم؟ چگونه از یک سو به زنده کردن دلم فرمان مى دهد و از سویى به میراندن آن؟ و چگونه دلم هم باید بمیرد و هم باید زنده شود؟؟ هم آغوشى مرگ و زندگى چه سان ممکن است؟؟!!...آه... شاید این دو در تالار دل در عرض هم قرار مى گیرند! آرى... زهد و موعظه در کنار همند، نه در امتداد هم.

اگر زهد و اندرز در دل جاى بگیرند که مى گیرند پس مرگ و زندگى هم با هم جمع مى شوند.

میراندن با زهد، عین زنده کردن است.

آرى... غیر از این نیست.

اگر غرایزى که ما را به دنیا مى بندد، کشش هایى که ما را به سوى جهانى پست مى کشد و جاذبه هایى که ما را اسیر حیوانیت مى کند، کشتیم و علاقه و ارتباط دل را با این غرایز و جاذبه ها قطع نمودیم، دل را زنده کرده ایم.

این میراندن همان زندگى بخشیدن است.

امام على در بلیغ ترین و فصیح ترین بیانى که ممکن است زنده کردن دل را به میراندن آن با زهد تصویر کرده است، آیا مسیحاى موعظه، دلى را که با علایق خاکى و مادى، گرفتار مرگ شده، مى تواند با دم معجزه گر خویش، زنده گرداند؟ هرگز.

زندگىِ با موعظه از دلِ مرگ با زهد بپا مى خیزد.

این زنده کردن بدون آن میراندن امکان پذیر نیست.

باید در اینجا بمیرى تا در آنجا زنده شوى و سفر به سوى آسمان را آغاز نمایى.

زهد بریدن وابستگى هاست، نه بریدن شریان زندگى، زهد، قطع دلبستگى هاست، نه جدایى از اجتماع و کار و تلاش.

زهد عمل نیست، زهد یک روش است یک منش است یک اعتقاد و باور است، اعتقاد و باورى که در عمل انسان تأثیر مى گذارد و در کردار افراد، خود را نشان مى دهد.

کسى که وابسته به دنیا نیست و دل به ظواهر فریبنده نبسته است، هر کارى نمى کند، هر سخنى نمى گوید و درِ خواستن ها را به مشت ذلت نمى کوبد.

یکى از راه هاى زهد براى جوان، روزه است.

مزه مزه کردن گرسنگى و تشنگى به عشق محبوب، آغاز شیرینى براى قطع وابستگى ها و دلبستگى هاست و شروعى موفق براى بى اعتنایى به کشش هاى دنیایى...

پاسخ به شبهات‏

آیت الله جوادى آملى

1- پیامبر اکرم (صلى‏الله‏علیه‏وآله) فرمودند: قرآن هر سال یک بار بر من نازل مى‏شد و امسال که آخرین سال عمر من است، دوبار نازل شد. سؤال این است که در نقل فوق آیا منظور کل قرآن بوده است یا نه؟ و اگر جواب مثبت است، پس چرا پیامبر قسمتى از قرآن را بر مردم مى‏خواند؟

انسان کامل از آن جهت که ولى الله است، آن چه ذات اقدس اله به او عطا مى‏کند، مى‏گیرد، ولى از آن جهت که رسول‏الله است، باید دو کار انجام دهد: اول این که تدریجاً مردم را آگاه کند، دوم این که به اندازه سطح فهم مردم با آن‏ها صحبت کند.
تمام قرآن هر سال بر آن حضرت نازل مى‏شد، اما رسالت او در این نبود که همه آیات را براى همه مردم نقل کند. حتى آن چه را هم که نقل مى‏کرد، به اندازه فهم مردم بود. پیامبر اکرم (صلى‏الله‏علیه‏وآله) الفاظ را ذکر مى‏کرد، ولى هر کسى به اندازه درک و ظرفیت خود مطالب را مى‏فهمید. همان مطلبى که وجود مبارک حضرت امیر به کمیل فرمود: «إنَّ هذِهِ القُلُوبُ اَوْعِیَةٌ فَخَیْرُها اَوْعاها»؛1 اى کمیل! این دل‏ها ظرفیت‏هاى گوناگون دارند و بهترین دل آن است که ظرفیتش بیشتر و حافظ اسرار باشد.
مرحوم شیخ صدوق (رضوان‏الله‏تعالى‏علیه) در کتاب شریف «معانى الاخبار» نقل مى‏کند که شخصى آمد به محضر مبارک امام صادق (علیه‏السلام) و عرض کرد: چرا پیامبر اکرم (صلى‏الله‏علیه‏وآله) را ابوالقاسم مى‏نامند؟ حضرت ابتدا جواب ساده‏اى داد، فرمود: آن حضرت پسرى داشت به نام قاسم و به این دلیل کنیه آن حضرت ابوالقاسم است. شاگرد امام عرض کرد: این را مى‏دانم، توضیح بیشترى بدهید. حضرت فهمید که او آمادگى و ظرفیت بیشترى دارد، معنایى را برایش بیان نمود که به ذهن هیچ کدام از ما خطور نمى‏کند.
فرمودند: به این علت پیامبر اکرم (صلى‏الله‏علیه‏وآله) را ابوالقاسم گفته‏اند که 1- على بن ابى‏طالب (علیه‏السلام)تقسیم کننده بهشت و جهنم است: «قسیم النار و الجنة». آن حضرت در روز قیامت به بهشت دستور مى‏دهد: این شخص دوست من است او را بپذیر و به آتش جهنم دستور مى‏دهد: فلان شخص دشمن من است او را بگیر 2- على بن ابى‏طالب (علیه‏السلام) شاگرد پیامبر است و علوم فراوانى از پیامبر فراگرفته است 3- هر شاگردى فرزند معلم است و هر معلمى حق پدرى بر گردن شاگرد خود دارد (پدر معنوى اوست).
از این سه مقدمه این نتیجه حاصل مى‏شود که اگر على بن ابى‏طالب (علیه‏السلام) قاسم (تقسیم کننده) بهشت و جهنم است و پیامبر اکرم (صلى‏الله‏علیه‏وآله) پدر (معنوى) این قاسم است، پس کنیه پیامبر اکرم (صلى‏الله‏علیه‏وآله) ابوالقاسم مى‏شود. ببینید این گونه معنا کردن آیا به ذهن احدى مى‏آید، یا اگر غیر امام این گونه معنا مى‏کرد، کسى قبول مى‏نمود؟
بنابراین پیغمبر اکرم (صلى‏الله‏علیه‏وآله) مأمور بود در هر هفته یا در هر ماه، مقدار مشخصى از قرآن را بیان کند. متناسب با قدرت دریافت و درک مردم و ظرفیت محدود آن‏ها.

آدم‏ها چند دسته‏اند: برخى «مرد دیروز»اند و پیوسته در اندوه گذشته از دست رفته به سر مى‏برند. اینان کسانى‏اند که در «دیروز» زندگى مى‏کنند. شعارشان «اى کاش» است و کارشان «حسرت و افسوس». وِرد زبانشان این است که «اى کاش چنین و چنان مى‏کردم!» و «اى کاش چنین و چنان مى‏شد!».

عدّه‏اى دیگر «مرد فردا» هستند و همواره در آرزوهاى طلایى خود سیر کرده و در خواب و خیال خود، کاخ‏هاى فراوان خوش‏بختى مى‏سازند. اینان زندگى رؤیایى داشته و پیوسته در حال بلند پروازى و خیال بافى‏اند. تنها نصیب مردان رؤیایى این است که براى لحظاتى چند، مست فرداى خیالى خود شوند.

در مقابل این دو گروه، کسان دیگرى وجود دارند که «مرد امروز»اند. مردان امروز نه عمر خود را در حسرت گذشته تباه مى‏کنند و نه در خیال بافى و رؤیاپردازى تلف مى‏سازند. اینان نه در دیروز زندگى مى‏کنند و نه در فردا، و هم اینان «مردان موّفق» روزگارند. انسان‏هاى موفّق کسانى‏اند که موفّقیت خویش را نه در دیروزِ از دست رفته مى‏یابند و نه در فرداى نیامده، نه حسرت گذشته را مى‏خورند و نه به رؤیاى فردا مى‏پردازند، و لذا رنجور و افسرده و ناامید و بى‏انگیزه نیستند. در زندگى پربار و سرشار از موفّقیت پیشوایان دین، هرگز دیده نشده است که حسرت دیروز، آنان را ناامید و ناتوان ساخته باشد و رؤیاى فردا، بى انگیزه و ساکن؛ بلکه همواره پرنشاط و امیدوار و پرتحرک بوده‏اند؛ چرا که موفّقیت خویش را در «امروز» جستجو مى‏کردند. مردان موفق، به خوبى مى‏دانند که موفّقیت در «نیستى» شکل نمى‏گیرد؛ بلکه در مزرعه «هستى» و در این هستى، گل موفّقیت مى‏روید.

شما از کدام گروهید؟ مرد دیروز؟ مرد فردا؟ و یا مرد امروز؟ شما موفّقیت را در چه مى‏دانید؟ در نیستى یا در هستى؟ اگر مرد امروزید و موفّقیت را در «هستى‏ها» مى‏جویید، مطمئن باشید که موفّقیت در انتظار شماست.